| Fall Rot onderdeel van de Tweede Wereldoorlog | |||
|---|---|---|---|
| De tweede fase van de invasie van Frankrijk door het Derde Rijk | |||
| Datum | 5 - 22 juni 1940 | ||
| Plaats | Frankrijk | ||
| Resultaat | Beslissende Duitse overwinning | ||
| implementaties | |||
| commandanten | |||
| effectief | |||
| |||
| Geruchten over militaire operaties op Wikipedia | |||
.svg/1280px-Flag_of_Germany_(1935%E2%80%931945).svg.png){kind=small}
.svg/1280px-Flag_of_France_(1794%E2%80%931815,_1830%E2%80%931974,_2020%E2%80%93present).svg.png){kind=small}
De tweede fase van de Duitse invasie van Frankrijk begon op 5 juni 1940 en eindigde een paar dagen later (op 22 juni) met de ondertekening van de tweede wapenstilstand van Compiègne . De codenaam die het Duitse legercommando (OKH) voor deze operatie koos was Fall Rot ( Italiaans : Red Case ), consistent met de codenaam die aan de eerste fase van de campagne werd toegeschreven: Fall Gelb ( Italiaans : Yellow Case ).
Stelling
Het volledige Duitse succes bij de uitvoering van hun plan voor de invasie van Frankrijk bracht de Wehrmacht in de best mogelijke omstandigheden voor de voortzetting van militaire operaties op Frans grondgebied. De slag van de zeis had in feite de geallieerde troepen aanzienlijk verzwakt in aantal en moreel, terwijl de Duitse militaire commando's steeds meer vertrouwen kregen in hun kansen op succes. Na de eerste fase van de operaties had de frontlinie zich enkele kilometers op het Franse grondgebied verplaatst en volgde (in de noordelijke sector) de loop van de rivieren de Somme en de Aisne .. De Franse troepen bevonden zich daarom in een uiterst kritieke situatie te vechten: verzwakt door de talrijke verliezen die in mei werden geleden, merkten ze dat ze een groter front verdedigden dan het aanvankelijke, tegen een tegenstander die gesterkt was door zijn aanvankelijke successen. Al voor eind mei hadden Duitse troepen grote bruggenhoofden gebouwd over de Somme en Aisne , van waaruit ze een nieuw offensief naar het zuiden voorbereidden. De Franse tegenaanvallen slaagden er niet in de Duitsers terug te trekken uit hun posities, waardoor ze stil genoeg waren om hun eenheden te reorganiseren na de gevechten in de Ardennen , België en de Pas de Calais .
De krachten in het spel
Frankrijk
De nieuwe opperbevelhebber van het Franse leger, maarschalk Maxime Weygand , probeerde de eenheden onder zijn bevel te reorganiseren langs een nieuwe verdedigingslinie. De aanleg van de nieuwe Weygandlinie werd bestudeerd , een verdedigingssysteem dat zich uitstrekte van de kusten van het Kanaal tot aan de Maginotlinie , door de Somme en de Aisne . Het werd georganiseerd met een opeenvolging van geblokte stekelvarkens ; deze stekelvarkens , dat wil zeggen de bolwerken in bossen of dorpen, moesten worden gevuld met troepen en antitankwapens, om weerstand te kunnen bieden, zelfs nadat ze door de Duitse pantsereenheden waren bereikt of ingehaald [1]. De situatie was echter werkelijk kritiek: de beste en modernste Franse legers waren verloren gegaan in de omsingeling van Pas de Calais ; samen met hen hadden de Fransen het beste van hun zware bewapening en de meeste van hun gepantserde formaties verloren.
In het eerste deel van de Franse veldtocht had het Franse leger al dertig van zijn divisies verloren; Weygand wist wat er nog over was van de eenheden onder zijn bevel om de nieuwe verdedigingslinie te verdedigen: in de sector Somme- Aisne waren nu slechts 49 divisies actief, terwijl nog eens 17 divisies overbleven ter verdediging van de Maginotlinie [2]. Bovendien waren de reserves waarover het Franse leger beschikte, in tegenstelling tot het Duitse leger, inmiddels zeer schaars, waardoor een vervanging van de troepen in de frontlinie werd verhinderd.
Weygand merkte dus dat hij weinig mannen had in de sector van het front dat zich uitstrekte van Sedan tot het Kanaal, waar vermoedelijk de Duitsers hun aanval zouden hebben geconcentreerd; de Franse regering zelf begon het vertrouwen te verliezen in de overwinningskansen tegen de Duitsers, vooral na de evacuatie van de BEF uit Duinkerken . Op 4 juni 1940 werden de Franse troepen die aan het front tegen de Duitsers opereerden, georganiseerd in drie hoofdlegergroepen :: de 2e opereert op de rechterflank van het front om de posities langs de Maginotlinie te verdedigen , de 3e opereert aan de linkerkant van het front en de 4e verdedigt de centrale sector. Dit was de slagorde van het Franse leger tijdens Operatie Fall Rot :
- II Legergroep ( Prételat )
- III leger
- 5e Leger
- VIII Leger
- III Legergroep ( Besson )
- VI Leger
- VII leger
- X leger
- IV Legergroep ( Huntziger )
- II leger
- IV leger
Groot Brittanië
Het grootste deel van de British Expeditionary Force (BEF) werd in mei 1940 samen met Franse troepen omsingeld in Pas de Calais . De met Operatie Dynamo uitgevoerde evacuatie was een succes voor de Britse marine; het beroofde het Franse leger op het continent echter op een zeer kritiek moment van de steun van een groot aantal mannen en middelen. Om dit probleem op te lossen, koos de Britse regering ervoor om versterkingen naar het Franse front te sturen, waarmee ze de zogenaamde tweede BEF vormden , onder bevel van generaal Alan Brooke . De 52nd Infantry Division en de 1st Canadian Infantry Brigade werden naar het front gestuurd.
De belangrijkste bijdrage die door Groot-Brittannië werd gevraagd en aangeboden, was echter die van luchtsteun, om te proberen de superioriteit van de Luftwaffe in te dammen .
Duitsland
De overwinning bij het uitvoeren van de sikkelslag had de Duitse troepen enorm geprikkeld, nu klaar om de tweede fase van het offensief tegen Frankrijk te realiseren . In de korte periode van stagnatie van militaire operaties slaagde de Wehrmacht er bovendien in om haar divisies aan de frontlinie te versterken: de 10 pantserdivisies kregen nieuwe voertuigen die de in de strijd beschadigde voertuigen vervingen, terwijl de 130 infanteriedivisies nog bijna intact waren [2] .
Strikt operationeel gezien bleef de opstelling van de Duitse offensieve troepen ongewijzigd. Legergroep B onder bevel van de generaal zou op de linkervleugel opererenFedor von Bock , die van de Somme naar Parijs zou zijn verhuisd ; in het midden van de inzet zou Legergroep A onder bevel van generaal Gerd von Rundstedt hebben geopereerd , die vanuit Aisne zuidwaarts achter de Maginotlinie zou zijn doorgebroken ; tenslotte bleef op de rechtervleugel de Legergroep C onder bevel van generaal von Leeb over, die van voren door de Maginotlinie moest breken . De Panzergruppe von Kleist , een eenheid waarin het grootste deel van de Duitse gepantserde strijdkrachten was geconcentreerd, werd toegewezen aan Legergroep B, die de moeilijke taak had om naar Parijs te marcheren . Om Legergroep A niet te verlaten voor gepantserde voertuigen, werd eind mei het XIXe Pantserkorps van generaal Heinz Guderian versterkt en autonoom gemaakt door de Panzergruppe von Kleist , waarin het eerder was ingekaderd, bleef toegewezen aan de Groep d'Armate A en werd uiteindelijk gevormd als een autonome gepantserde groep met de naam Panzergruppe Guderian .
Dit was de slagorde van het Duitse leger tijdens Operatie Fall Rot :
- Legergroep A ( van Rundstedt )
- II leger
- XII Leger
- XVII leger
- Panzergruppe Guderian
- Legergroep B ( von Bock )
- IV leger
- VI Leger
- IX Leger
- XVIII Leger
- Panzergruppe von Kleist
- Legergroep C ( von Leeb )
- 1e Leger
- VII leger
Het offensief aan de Somme
Het offensief van de Wehrmacht aan de Somme begon op 5 juni 1940, iets minder dan een maand na het begin van de vijandelijkheden in het westen. De zwakke Franse verdediging bood bij het begin van de gevechten fel verzet, maar al op 7 juni braken de eerste Duitse pantsereenheden bij Rouen door . Het front begon dus snel in te storten onder het gewicht van de Duitse aanval: al op 9 juni waren de aanvallers de Seine overgestoken en tegen 12 juni hadden ze grote bruggenhoofden gebouwd over deze rivier en de Oise , van waaruit ze Parijs nu op de voet bedreigden . . Overweldigd door de Duitse aanval, sommige elementen van het Franse 10e leger en de British Expeditionary Force (BEF)ze zochten hun toevlucht in Saint-Valery-en-Caux om te worden geëvacueerd door de Britse marine. De 7. Panzer-divisie, onder bevel van generaal Erwin Rommel , nam echter bezit van de heuvels rond de haven om deze evacuatie te voorkomen; de geallieerden waren inmiddels overweldigd en omsingeld en hadden zich pas op 12 juni overgegeven. Een tweede evacuatiepoging van Britse en Franse troepen bij Le Havre had meer succes . De codenaam van deze operatie was Operatie Cyclus en werd uitgevoerd op 10 juni 1940: ongeveer 11.000 geallieerde soldaten wisten te worden geëvacueerd door de Engelse marine, die hen redde van de Duitse omsingeling.
In een poging Parijs te sparenna de verwoesting van de oorlog verklaarde de Franse regering op 10 juni de Franse hoofdstad open en verhuisde naar Bordeaux . Op 14 juni marcheerden binnenvallende Duitse troepen naar Parijs .
Italië in oorlog
Om de situatie voor de Fransen nog ingewikkelder te maken kwam op 10 juni de oorlogsverklaring door Italië . In feite ervan overtuigd dat de overwinning van de Duitsers snel zou zijn, besloot Benito Mussolini de Italiaanse positie van niet-strijdlust te overwinnen en de kant van het Derde Rijk op te gaan .
Er ontstond een botsing aan de Italiaans-Franse grens die geen grote militaire gevolgen had voor de voortgang van een inmiddels gemarkeerde campagne.
Omzeiling van de Maginotlinie
Ondanks de wanhopige militaire situatie bleef het Franse leger dapper doorvechten. Met name de divisies die waren opgezet om de Maginotlinie (bijna 400.000 man sterk) te verdedigen, verzetten zich tegen een hardnekkig verzet tegen Duitse aanvallen: slechts één deel van de kazematten werd veroverd door de Duitsers, maar verder werd de Franse verdedigingslinie niet doorbroken en weigerde overgeven aan de Duitsers. Om de afdelingen ter verdediging van de Maginotlinie te dwingen zich over te geven , voerde de Wehrmacht een omleidingsmanoeuvre erachter uit, uitgevoerd met behulp van gepantserde eenheden die doorbraken naar het zuiden en vervolgens naar het oosten convergeerden, waarbij de ontsnappingsroutes werden afgesloten voor de Fransen. Een hele groep legersFrench zat toen opgesloten in een enorme zak, waar hij zich op 22 juni moest overgeven.
De oorlog van de lucht
Nogmaals, de door de Luftwaffe bereikte luchtoverheersing maakte een verschil voor het succes van de grondoperaties van de Duitsers. De Armée de l'air en de Royal Air Force werkten hard om de aanvallers tegen te gaan en voerden talloze missies uit tegen de Duitse stellingen, vooral tussen 5 en 9 juni. Precies op 9 juni staakten de overblijvende strijdkrachten van de Armée de l'air hun weerstand vrijwel, waardoor een aantal vliegtuigen werd teruggetrokken in Frans Noord-Afrika; de Luftwaffehij had dus groen licht voor de voortzetting van zijn bombardementscampagne en steun voor landeenheden. De Armée de l'air en de Royal Air Force leden beslissende verliezen in dit stadium van de campagne, die de Britse verdediging bijna bedreigden in de daaropvolgende Battle of Britain .
BEF evacuatie
Na de nederlaag aan de Somme en de verovering van Parijs hadden de Britse troepen van de tweede BEF geen andere keuze dan zich terug te trekken en zich voor te bereiden op een nieuwe evacuatie van het continent. Daarom werd Operatie Ariel gelanceerd , die tussen 15 en 25 juni de evacuatie van 200.000 mannen van het Britse en Franse leger mogelijk maakte.
De Luftwaffe heeft hard gewerkt om een nieuwe massale evacuatie na Duinkerken te voorkomen . Het I. Fliegerkorps bombardeerde onophoudelijk de havens van Cherbourg en Le Havre , maar dit belette het succes van de operatie niet.
De tweede wapenstilstand van Compiègne
Zelfs vóór de bezetting van Parijs drongen veel vertegenwoordigers van de politieke en militaire kringen erop aan dat de Franse regering een afzonderlijke vrede met Duitsland zou ondertekenen . Op 7 juni adviseerde Weygand de Franse regering om zo snel mogelijk een wapenstilstand te ondertekenen, waarin hij verklaarde dat " de slag aan de Somme verloren is " [3] . De Franse premier in functie, Paul Reynaud , was echter tegen elke overgave en verklaarde in plaats daarvan bereid te zijn onvermoeibaar te vechten totdat de Duitsers waren verslagen. De evolutie van de Franse campagneen de druk van de militaire kringen leidde echter tot de opkomst in de Franse heersende groepen van een steeds gunstiger neiging tot overgave. Om deze overgave te voorkomen, stelde de Britse premier Winston Churchill de geallieerden voor een Engels-Franse unie op te richten die de Duitsers het hoofd moest bieden. Dit voorstel irriteerde de Franse politieke kringen, die het gewicht van de botsingen op hun grondgebied voelden. Het Franse kabinet besprak het idee van Churchill en verwierp het met een meerderheid. Na deze afwijzing werd Paul Reynaud gedwongen af te treden, terwijl de definitieve beslissing om zich over te geven begon te rijpen. Ouderling maarschalk Philippe Pétain werd in zijn plaats aangesteld, veel meer geneigd om de oorlog te beëindigen. Onderhandelingen voor de wapenstilstand vonden plaats in Compiègne , op dezelfde plaats waar degenen die een einde maakten aan de Eerste Wereldoorlog plaatsvonden . Op 22 juni 1940 werd de wapenstilstand ondertekend door de Franse en Duitse delegatie. Op dezelfde dag gaven de troepen van de II Franse Legergroep zich over aan de vijand, terwijl het staakt-het-vuren officieel in werking trad op 25 juni 1940. Frankrijk werd verdeeld in twee zones: de noordwestelijke (inclusief Parijs ) werd direct bezet door de Duitsers; de zuidelijke daarentegen bleef formeel onafhankelijk en soeverein Frans grondgebied. In dit tweede gebied isRepubliek Vichy , onder leiding van maarschalk Pétain . Charles de Gaulle (en met hem andere politici en militairen die tegen het nieuwe regime waren) vluchtte naar Londen , vanwaar hij de beroemde oproep van 18 juni deed . Hij weigerde de legitimiteit van de nieuwe Vichy- regering en de wapenstilstand met de Duitsers te erkennen, waarbij hij samen met de Britten de strijdkrachten van Vrij Frankrijk organiseerde.
Het zinken van de Franse vloot
De opperbevelhebber van de Franse vloot admiraal François Darlan (tevens benoemd tot minister van de marine), had sinds 20 juni al instructies gegeven dat de Franse schepen zonder enige reden aan de vijand mochten worden overgedragen: dit in overeenstemming met een verbintenis ondernomen door Darlan zelf met de Britse premier Winston Churchill . De resolutie van de Franse commandant was duidelijk, maar niets had de Britse regering kunnen afleiden van de overtuiging dat, als de Duitsers probeerden de Franse vloot over te nemen, ze schepen zouden hebben gekregen waarmee ze de Britse situatie in de Middellandse Zee onhoudbaar konden maken. , en misschien ook in de Atlantische Oceaan. Zo kreeg de Britse marine de opdracht om de Franse vloot in haar Europese en Afrikaanse havens tot zinken te brengen .
Opmerking
- ^ Keegan , blz. 80 .
- ^ a b Liddell Hart , p. 117 .
- ^ Liddell Hart , p. 119 .
Bibliografie
- John Keegan, De Tweede Wereldoorlog: een militaire geschiedenis , BUR, Milaan, Rizzoli, 2000.
- John Prigent , Panzerwaffe: De campagnes in het Westen 1940 , vol. 1, Londen, Ian Allan Publishing, 2007.
- Basil H. Liddell Hart , Militaire geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog , Milaan, Mondadori, 2004.
- ( EN ) Karl-Heinz Frieser, The Blitzkrieg Legende , Naval Institute Press, 2005.
- Martin Matrix Evens, De val van Frankrijk , Oxford, Osprey Publishing, 2000.
- ( NL ) John Terraine, The Right of the Line: the air force in European war 1934-1945 , London, Hodder and Stoughton, 1985.
All Rights Reserved © 2022