Toetreding van Italië tot de Tweede Wereldoorlog

Benito Mussolini kondigt op 10 juni 1940 de oorlogsverklaring aan vanaf het balkon van Palazzo Venezia in Rome

Op 1 september 1939 , na de Duitse aanval op Polen , verklaarde het hoofd van de regering Benito Mussolini , ondanks een alliantiepact met Duitsland , de Italiaanse niet - strijdlustig . De toetreding van Italië tot de Tweede Wereldoorlog vond plaats met een reeks formele en diplomatieke handelingen pas na negen maanden, op 10 juni 1940 , en werd aangekondigd door Mussolini zelf met een beroemde toespraak vanaf het balkon van Palazzo Venezia .. Tijdens de negen maanden van operationele onzekerheid bleef de Duce, onder de indruk van de oogverblindende Duitse overwinningen, maar zich bewust van de ernstige Italiaanse militaire onvoorbereiding, lange tijd twijfelen tussen verschillende alternatieven, die soms met elkaar in strijd waren, schommelend tussen loyaliteit aan vriendschap met Adolf Hitler , de drang om afstand te doen van zijn verstikkende alliantie, het verlangen naar tactische en strategische onafhankelijkheid, het verlangen naar gemakkelijke overwinningen op het slagveld en het verlangen om de weegschaal te zijn op het schaakbord van de Europese diplomatie.

Achtergrond

De wrijving met Frankrijk en de toenadering tot Duitsland

De Franse ambassadeur in Italië André François-Poncet

Op 28 oktober 1938 ontmoette de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Joachim von Ribbentrop Benito Mussolini in Rome en de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Galeazzo Ciano . ^[1] Tijdens het interview sprak Ribbentrop over een mogelijk alliantiepact tussen Duitsland en Italië , met het argument dat, misschien binnen drie of vier jaar, een gewapende confrontatie tegen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk onvermijdelijk zou zijn. ^[2]Op de vele vragen van Mussolini legde de Duitse minister van Buitenlandse Zaken uit dat er een alliantie bestond tussen de Britten en de Fransen, die samen zouden beginnen te herbewapenen, dat er een pact voor wederzijdse hulp was tussen de Sovjets en de Fransen, wat de Verenigde Staten van Amerika deden niet dat ze in staat waren om in de eerste persoon in te grijpen en dat Duitsland op uitstekende voet stond met Japan , en concludeerde dat «al onze dynamiek gericht kan zijn tegen westerse democratieën. Dit is de fundamentele reden waarom Duitsland het pact voorstelt en het nu op tijd acht ». ^[3]

De Duce leek niet overtuigd en begon uit te stellen, maar Ribbentrop trok zijn aandacht door te stellen dat de Middellandse Zee , in de bedoelingen van Adolf Hitler , onder totale Italiaanse overheersing zou worden geplaatst, eraan toevoegend dat Italië in het verleden zijn vriendschap met Duitsland had getoond en dat nu "Italië aan de beurt was om gebruik te maken van Duitse hulp". ^[3] Hitlers doel, het strategische belang inziend om Rome aan zijn zijde te hebben, was om het aantal potentiële vijanden in een toekomstige oorlog te verminderen, en zo de mogelijke toenadering van Italië tot Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk af te wenden, wat een terugkeer naar de oude uitlijning uit de Eerste Wereldoorlogen aan de maritieme blokkade die had geholpen om het Duitse rijk van Willem II ten val te brengen . De ontmoeting tussen Ribbentrop, Mussolini en Ciano eindigde echter met een tijdelijke patstelling.

Na de conferentie van München van 1938 had Frankrijk opnieuw verbinding gemaakt met Italië en stuurde een van zijn ambassadeurs in de persoon van André François-Poncet naar Rome , en Mussolini geloofde dat hij van de periode van goede betrekkingen kon profiteren om drie verzoeken in te dienen met betrekking tot het onderhoud van de bijzondere toestand van de Italianen in Tunesië , het verkrijgen van enkele zetels in de raad van bestuur van de Suezkanaalmaatschappij en een regeling met betrekking tot de stad Djibouti , de terminal van de enige bestaande spoorlijn naar Addis Abeba , destijds de hoofdstad van Italiaans Oost-Afrika . ^[4] In ieder geval tot het voorjaar van1940 , in feite omvatten de doelstellingen van de Duce niet de verovering van Europese gebieden. ^[5]

Op 23 november 1938 reisden de Britse premier Neville Chamberlain en zijn minister van Buitenlandse Zaken, Lord Halifax , naar Parijs en voltooiden de details voor de militaire samenwerking tussen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, terwijl de betrekkingen tussen Italië en Frankrijk begonnen te verslechteren. De daaropvolgende 30 november, tijdens een toespraak in de Kamer van Fasci en Bedrijven , hield de minister van Buitenlandse Zaken Ciano een toespraak waarin hij, verwijzend naar de Italiaanse irredentistische beweringen , werd onderbroken door het gejuich Nizza! , Savoye! , Corsica!, vertrokken van ongeveer dertig afgevaardigden. Op dat moment was ook de Franse ambassadeur André François-Poncet, die net een week geleden in Rome was aangekomen, aanwezig in de diplomatieke galerij. Een soortgelijke demonstratie vond dezelfde dag plaats op Piazza di Monte Citorio , waar honderd demonstranten hetzelfde gejuich riepen. ^[6]

Ondanks de schijn van spontaniteit, waren dit initiatieven van Ciano en Achille Starace , die veel meer hadden gevraagd dan de drie verzoeken van Mussolini en vervolgens deden alsof ze tevreden waren met het weinige dat door onderhandelingen was verkregen, ^[7] de demonstraties hadden georganiseerd om indruk te maken op François- Poncet, die in feite onmiddellijk Parijs op de hoogte bracht van het incident. ^[8] De Franse regering beval hem toen om uitleg te vragen en kwam tot de conclusie dat, als dat de situatie was, een toekomstige oorlog tegen Italië onvermijdelijk zou zijn. ^[9] Diezelfde avond, tijdens een zitting van de Grote Raad van het FascismeMussolini distantieerde zich echter van wat er in de rechtszaal gebeurde, aangezien Italië onlangs goede betrekkingen met Frankrijk had hervat en het protest was ondernomen zonder zijn medeweten. ^[6]

Op 2 december 1938 vroeg François-Poncet aan Ciano of het geschreeuw van de afgevaardigden de oriëntaties van het Italiaanse buitenlandse beleid kon vertegenwoordigen en of Italië nog steeds geloofde dat de Frans-Italiaanse overeenkomst van 1935 van kracht was . ^[10] Ciano, die zijn vaderschap verhulde over wat er was gebeurd, antwoordde dat de regering geen verantwoordelijkheid kon nemen voor de verklaringen van individuen, maar dat hij ze beschouwde als een duidelijke alarmbel van het gemeenschappelijke nationale sentiment, en dat het volgens zijn advies, een herziening van de overeenkomst uit 1935. ^[4]Geconfronteerd met zulke ongemakkelijke reacties, begon Frankrijk een Italiaanse aanval te verwachten. De stemming van de militaire leiders in de Alpen werd echter gekenmerkt door optimisme: generaal Henri Giraud verklaarde zelfs dat elk conflict voor de Franse troepen "een eenvoudige wandeling in de Po-vlakte" zou zijn, terwijl andere officieren over militaire actie "zo eenvoudig als een mes in boter steken." ^[11] De Franse premier Édouard Daladier , die zijn positie tegenover Italië versterkte, verklaarde dat hij nooit zou toegeven aan enige buitenlandse claim, waardoor ook de hoop op aanvaarding van de drie verzoeken van de Duce aan Tunesië, Suez en Djibouti verdween. De Franse Generale Staf,In 1931 had hij plannen opgesteld voor de militaire invasie van Italië en deze uitgebreid in 1935 , 1937 en 1938 , maar generaal Alphonse Georges wees erop dat er geen actie tegen Italië mogelijk zou zijn geweest als, op Frankrijk, een Duitse dreiging was uitgegaan. ^[11]

Mussolini besloot op 2 januari 1939 zich aan te sluiten bij het Italiaans-Germaanse pact, waarmee hij zijn toewijding aan Ribbentrop meedeelde. ^[12] Volgens Ciano was de Duce ervan overtuigd het Duitse voorstel te accepteren vanwege de bewezen militaire alliantie tussen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, de vijandige oriëntatie van de Franse regering jegens Italië en de dubbelzinnige houding van de Verenigde Staten van Amerika , die behield een krappe positie, maar wie zou bereid zijn Londen en Parijs van wapens te voorzien. ^[13] De volgende 26 januari, maarschalk Pietro Badoglio, terwijl hij de Mussolini-lijn herhaalde die vorig jaar was getrokken, bracht hij aan de Generale Staf verslag uit van een interview dat hij twee dagen eerder met de Duce had gehad, waarin "het regeringshoofd mij verklaarde dat hij, in de beweringen tegen Frankrijk, van plan is al helemaal niet om van Corsica, Nice en Savoye te spreken. Dit zijn initiatieven van individuen die niet passen in zijn plan van aanpak. Hij vertelde me ook dat hij niet van plan is vragen te stellen over territoriale overdrachten naar Frankrijk omdat hij ervan overtuigd is dat dit niet kan: daarom zou hij zichzelf in de situatie brengen ofwel een mogelijk verzoek in te trekken (en dit zou niet waardig zijn) of om oorlog te voeren (en dit is niet zijn bedoeling) ". ^[14] Inspanningen voor de Ethiopische Oorlog van 1935- 36 en voor de ondersteuning van de Spaanse burgeroorlog van 1936 - 39 had geleid tot uitzonderlijke kosten voor Italië, die, in combinatie met de beperkte productiecapaciteit van de industrie, de traagheid van de herbewapening en de slechte voorbereiding van het leger, de Duce ertoe aanzetten om bekend te maken aan de Grote Raad van het Fascisme, op 4 februari 1939, dat het land vóór 1943 niet mocht deelnemen aan een nieuw conflict . ^[15]

De ondertekening van het Pact van Staal

De ondertekening van het staalpact tussen Italië en Duitsland op 22 mei 1939

Op 22 mei 1939 concretiseerden Italië en Duitsland, respectievelijk vertegenwoordigd door de ministers van Buitenlandse Zaken Ciano en Ribbentrop, het Duitse voorstel van het voorgaande jaar en ondertekenden ze een defensief-offensief bondgenootschap in Berlijn, dat Mussolini aanvankelijk had overwogen het Bloedpact te dopen , maar die hij toen voorzichtiger het staalpact had genoemd. De tekst van het akkoord bepaalde dat de twee verdragsluitende partijen verplicht waren elkaar politieke en diplomatieke hulp te bieden in het geval van internationale situaties die hun vitale belangen in gevaar brengen. Deze hulp zou ook zijn uitgebreid tot het militaire plan als er een oorlog uitbrak. De twee landen hebben ook toegezegd permanent te overleggen over internationale kwesties en, in geval van conflicten, geen afzonderlijk vredesverdrag te ondertekenen. ^[16]

Een paar dagen eerder had Ciano Ribbentrop ontmoet om enkele punten van het verdrag op te helderen voordat hij het ondertekende. Vooral de Italiaanse zijde, die zich bewust was van haar militaire onvoorbereiding, wilde geruststelling dat de Duitsers niet van plan waren spoedig een nieuwe Europese oorlog te beginnen. Minister Ribbentrop stelde Ciano gerust en zei dat "Duitsland overtuigd is van de noodzaak van een periode van vrede die niet minder dan 4 of 5 jaar zou moeten zijn" ^[17] en dat de meningsverschillen met Polen over de controle van de Gdansk Corridor zouden worden vereffend "op weg naar verzoening". Aangezien de geruststelling dat er gedurende vier of vijf jaar geen gewapend conflict was, leidde tot 1943 of 1944en daarom samenviel met Mussolini's voorspelling van 4 februari 1939 om militair gereed te zijn voor 1943, gaf de Duce zijn definitieve toestemming voor de ondertekening van de alliantie. ^[17] Vittorio Emanuele III bleef, ondanks de beslissing van Mussolini, zijn anti-Germaanse gevoelens uiten en op de volgende 25 mei, bij Ciano's terugkeer uit Berlijn, merkte hij op dat «de Duitsers hoffelijk en misschien slaafs zullen zijn zolang ze ons nodig hebben . Maar bij de eerste gelegenheid zullen die boefjes die ze zijn zich openbaren. ^[18]

Van 27 tot 30 mei was de Duce bezig met het opstellen van een aan Hitler gerichte tekst, die vervolgens de geschiedenis inging als een Cavallero-monument uit de naam van de generaal die hem begin juni aan hem gaf, waarin enkele Italiaanse interpretaties van de recente ondertekend pact werden ingevoegd. In het bijzonder herhaalde Mussolini, hoewel hij een toekomstige "oorlog tussen plutocratische en daarom egoïstisch conservatieve naties en dichtbevolkte en arme naties" onvermijdelijk achtte, dat Italië en Duitsland "een periode van vrede van niet minder dan drie jaar" nodig hadden om zijn missie te voltooien. militaire voorbereiding, en dat een eventuele oorlogsinspanning pas vanaf 1943 succesvol had kunnen zijn. ^[19]De volgende 12 augustus ging Galeazzo Ciano naar de Berghof , in de buurt van Berchtesgaden , voor een interview met Hitler. Deze laatste, sprekend over de Gdansk Corridor, voorzag een mogelijke gewapende confrontatie beperkt tot Duitsland en Polen als Warschau de door de Duitsers voorgestelde onderhandelingen had geweigerd, waarbij hij specificeerde dat, volgens de informatie waarover hij beschikt, noch Parijs noch Londen zou ingrijpen. Bovendien zinspeelde de Duitse bondskanselier op lopende geheime onderhandelingen met de Sovjet-Unie voor een alliantie . Ciano herinnerde zich dat het was gedefinieerd bij de ondertekening van het Pact of Steel, om een ​​paar jaar voorbij te laten gaan alvorens oorlogsacties te ondernemen, maar de Führer onderbrak hem en zei dat hij op hen zou wachten, volgens wat was overeengekomen. Maar de provocaties van Polen en de verslechtering van de situatie "hadden" Duitse actie dringend gemaakt. Een handeling die echter geen algemeen conflict oplevert ». ^[20]

Op 25 augustus vroeg Hitler aan het hoofd van de Italiaanse regering welke middelen en welke grondstoffen hij nodig had om deel te kunnen nemen aan een eventuele nieuwe oorlog. In de hoop dat het land hiervan zou worden vrijgesteld, antwoordde de Duce op 26 augustus met een zeer lange lijst die opzettelijk abnormaal en onmogelijk was om aan te voldoen, zo overdreven dat het door Galeazzo Ciano werd gedefinieerd als "zoals het doden van een stier". ^[21] De lijst - bijgenaamd Molybdeenlijst vanwege de vereiste 600 ton van dit materiaal - inclusief olie , staal , looden tal van andere materialen, in totaal bijna zeventien miljoen ton voorraden en specificeerde dat Italië, zonder dergelijke voorraden onmiddellijk te ontvangen, onmogelijk zou kunnen deelnemen aan een nieuwe oorlog. ^[22] De Führer antwoordde, ondanks het vermoeden dat Mussolini hem bedroog, dat hij de precaire Italiaanse situatie begreep en dat hij een klein deel van het materiaal kon sturen, maar dat het voor hem onmogelijk was om volledig aan onze lokale verzoeken te voldoen. ^[21]

Op 30 augustus stuurde Duitsland Polen een ultimatum voor de verkoop van de Gdansk Corridor en Polen beval algemene mobilisatie. De ochtend van de volgende dag, hoewel de situatie al hopeloos was, bood Mussolini aan om met Hitler te bemiddelen zodat Polen Danzig vreedzaam aan Duitsland zou overgeven, maar de Britse minister van Buitenlandse Zaken Halifax antwoordde dat een dergelijke oplossing onaanvaardbaar was. Na het nieuws te hebben gehoord, stelde de Duce op de middag van dezelfde dag Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk voor om op 5 september de volgende conferentie te houden "met het doel de clausules van het Verdrag van Versailles die het Europese leven verstoren" te herzien. ^[23]

Eerder had Mussolini al geprobeerd om de situatie om te buigen naar een diplomatieke oplossing. Ciano merkte in zijn dagboek bij verschillende gelegenheden op dat de Duce "van mening is dat een coalitie van alle andere mogendheden, inclusief wij, de Germaanse expansie zou kunnen beteugelen"; ^[24] "De Duce [...] onderstreept de noodzaak van een vredesbeleid"; ^[25] "[...] we zouden met de Führer kunnen praten over het lanceren van een voorstel voor een internationale conferentie"; ^[26] "De Duce wil heel graag dat ik aan de Duitsers bewijs [...] dat nu een oorlog beginnen waanzin zou zijn [...] Mussolini heeft altijd het idee van een internationale conferentie in gedachten"; ^[27]"De Duce [...] beveelt nogmaals aan dat ik de Duitsers eraan herinner dat een conflict met Polen moet worden vermeden [...] de Duce sprak warm en onvoorwaardelijk over de noodzaak van vrede"; ^[28] «Ik zie de Duce weer. Extreme poging: een conferentie voor 5 september voorstellen aan Frankrijk en Engeland ”; ^[29] "[...] we noemen in Berlijn de mogelijkheid van een conferentie". ^[30] In de avond van 31 augustus kreeg Mussolini echter te horen dat Londen de communicatie met Italië had verbroken. ^[29]

Het uitbreken van de oorlog in Europa

De keuze van niet-strijdlust

Duitse troepen verwijderen op 1 september 1939 een grensbarrière tussen Duitsland en Polen

Bij het aanbreken van de dag op 1 september begonnen de Duitse strijdkrachten , gebruikmakend van het Gleiwitz-incident als casus belli , de campagne in Polen , waarbij ze de grens naar Warschau overstaken. Mussolini, die slechts drie maanden eerder een alliantie met het Reich had gesloten, stond voor de keuze om al dan niet samen met Hitler het veld op te gaan. Toen hij het nieuws van de Duitse aanval ontving en zich bewust was van de Italiaanse onvoorbereidheid, belde de Duce op de ochtend van dezelfde dag onmiddellijk de Italiaanse ambassadeur in Berlijn, Bernardo Attolico , met het verzoek Hitler hem een ​​telegram te sturen om hem te ontheffen van de verplichtingen van het pact ., om in de ogen van de publieke opinie niet voor een verrader door te gaan. ^[31]

De Führer antwoordde onmiddellijk, op een zeer hoffelijke manier, accepteerde het standpunt van Italië zonder problemen en zei dat hij Mussolini bedankte voor zijn morele en politieke steun en hem verzekerde dat hij geen Italiaanse militaire steun verwachtte. ^[31] Het telegram, waarschijnlijk om de Italiaanse bespotting van de Molybdeenlijst te straffen , werd echter door geen enkele Reichskrant gepubliceerd en werd niet op de radio uitgezonden, wat vervolgens in de Duitse publieke opinie aanleiding gaf tot groeiende vijandigheid jegens de Italianen , gezien als onbetrouwbaar en verraders van het pact . ^[32]Galeazzo Ciano meldde dat Mussolini, die deze groeiende afkeer had opgemerkt, op 10 maart 1940 opnieuw aan Ribbentrop vertelde dat hij "de Führer zeer dankbaar was voor het telegram waarin hij verklaarde dat hij geen Italiaanse militaire hulp nodig had voor de campagne tegen Polen." , Maar dat het beter zou zijn geweest « als dit telegram ook in Duitsland was verschenen ». ^[33]

Omdat hij niet in staat was neutraliteit te kiezen om zijn vriendschap met Hitler niet te verraden, maakte de Duce in de vergadering van de Ministerraad om 15.00 uur op 1 september 1939 officieel zijn standpunt van niet-strijdlust bekend . ^[34] Het verzuim van Duitsland om Italië te raadplegen vóór de invasie van Polen en vóór de ondertekening van het Molotov-Ribbentrop-pact van 23 augustus 1939 tussen Duitsland en de Sovjet-Unie , maar volgens de Italiaanse interpretatie waren het schendingen door de Duitsers van de verplichting tot overleg tussen de twee landen, zoals voorzien in de tekst van het Pact of Steel , waardoor Mussolini zijn strijdlust kan verklaren zonder de ondertekende overeenkomsten formeel te schenden.

Op 2 september stelde Mussolini opnieuw het idee van een internationale conferentie voor: onverwacht reageerde Hitler door zich bereid te verklaren de Duitse opmars te stoppen en in te grijpen in een vredesconferentie waarin Duitsland, Italië, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Polen en de Sovjet-Unie zou deelnemen. De Britten stelden echter als voorwaarde dat de Duitsers de de dag ervoor bezette Poolse gebieden onmiddellijk zouden verlaten. Galeazzo Ciano schreef in zijn dagboek dat “het niet aan ons is om Hitler een dergelijk advies te geven, dat het resoluut en misschien met verontwaardiging zou verwerpen. Ik zeg dit tegen Halifax, tegen de twee ambassadeurs en tegen de Duce, en ten slotte bel ik Berlijn om, tenzij de Duitsers anders adviseren, het gesprek stop te zetten. Het laatste licht van hoop is uitgegaan ». ^[30]Volgens de historicus Renzo De Felice : «Zo verging in de eerste uren tussen 2 en 3 september, misschien meer dan op die van Duitse onverzettelijkheid, op de ondiepten van Engelse onverzettelijkheid [...], het schip van Italiaanse bemiddeling» . ^[35] Op 3 september verklaarden het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk op grond van een alliantieverdrag met Polen de oorlog aan Duitsland. Op 10 september deelde ambassadeur Bernardo Attolico, verwijzend naar de overeenkomst tussen Hitler en Mussolini voor de niet-onmiddellijke toetreding van Italië tot de oorlog en naar Hitlers bevestigingstelegram, mee dat in het Reich "de grote massa's van het volk, niet op de hoogte van wat er was gebeurd, beginnen al tekenen van groeiende vijandigheid te vertonen. De woorden verraad en meineed komen vaak voor ». ^[36]

Op 24 september, waarin de Italiaanse onvoorbereidheid werd bevestigd, onderzocht het Commissariaat-Generaal voor Oorlogsproductie op 24 september de mate van paraatheid van de strijdkrachten en ontving als antwoord van de Generale Staf dat de Regia Aeronautica , behoudens onvoorziene gebeurtenissen, voldoende dekking zou haar eigen tekorten medio 1942, de Royal Navy eind 1943 en de Royal Army eind 1944. ^[37] Verder werd de Italiaanse economie zwaar beschadigd door de zeeblokkade op de Duitse kolenexport, opgelegd door de Verenigde Koninkrijk en Frankrijk in de herfst van 1939, ^[38] en de toepassing van de wet van onderdrukking, waarin werd bepaald dat Londen en Parijs niet alleen de vijandelijke scheepvaart konden aanvallen, maar ook de neutrale (of niet-oorlogvoerende) scheepvaart konden controleren en neutrale (of niet-oorlogvoerende) goederen en schepen van of op weg naar een vijandige natie in beslag konden nemen. Van augustus tot december 1939 hielden de Britten in feite 847 Italiaanse koopvaardij- en passagiersschepen tegen in Gibraltar en Suez , onder verschillende voorwendselen (het aantal steeg toen tot 1.347 schepen vanaf 25 mei 1940), waardoor het verkeer van alle goederen in de Middellandse Zee , waardoor de nationale productiviteit ernstig werd geschaad en de betrekkingen tussen Rome en Londen verslechterden. ^[39]

Tijdens de winter maakte het Verenigd Koninkrijk te kennen bereid steenkool aan Italië te verkopen, maar tegen een eenzijdig door Londen vastgestelde prijs, zonder garantie op leveringstermijnen en op voorwaarde dat Italië het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk van zware wapens zou voorzien. ^[40]Aangezien de aanvaarding van een dergelijk voorstel zou hebben geleid tot de ineenstorting van de betrekkingen tussen Italië en Duitsland en tot een zekere reactie van Hitler, deelde Galeazzo Ciano de weigering van de Italiaanse regering mee. Het chronische gebrek aan kolen en voorraden veroorzaakt door de Engels-Franse zeeblokkade ondermijnde echter sterk de nationale stabiliteit en dreigde het land economisch te verstikken. Duitsland greep in, voorzag Italië van de nodige steenkool en maakte het zo nog afhankelijker van Berlijn, ook al was de aanvoer erg traag omdat het, om de zeeblokkade te omzeilen, noodzakelijkerwijs per spoor vanaf de Brennerpas moest plaatsvinden . Voor de eerste levensbehoeften daarentegen compenseerde Italië gedeeltelijk door middel vanaangenomen ten tijde van de oorlog in Ethiopië . ^[41] De exorbitante bedrijfskosten van Italiaans Oost-Afrika , gecombineerd met de magere inkomsten, onthulden echter dat de verovering van het rijk meer een last dan een voordeel voor de staatskas was geweest. ^[42] Wat de personele middelen betreft, waren de Italiaanse troepen in alle opzichten onvoorbereid: ondanks de "acht miljoen bajonetten" waarop Mussolini pochte, werd de overgrote meerderheid van de Italiaanse soldaten niet gemotiveerd door enige haat tegen de Britten en Fransen, ze waren niet opgeleid voor specifieke doeleinden zoals de aanval op versterkte werken of luchtvervoer en het gebrek aan munitie, gemotoriseerde voertuigen en geschikte kleding was chronisch. ^[43]

De Duce, zich bewust van de groeiende vijandigheid van de Duitsers jegens de Italianen, ^[32] was bang voor een mogelijke vergelding door de zegevierende Hitler en had zich de vraag gesteld welk lot de Führer in het geval van een Duitse overwinning zou hebben getroffen. gereserveerd voor Italië als dit zijn taak als bondgenoot had ontdoken. ^[44] Generaal Emilio Faldella getuigde in feite dat "hoe meer de mogelijkheid van een Duitse overwinning opdoemde, des te meer vreesde Mussolini Hitlers wraak". ^[45] De kwestie van Alto Adige woog op de situatie, een gebied van Italiaans grondgebied dat voornamelijk wordt bevolkt door inwoners van de Duitse taal en cultuur die, ondanks de geruststellingen over de onschendbaarheid van de grenzen, Hitler had kunnen uitbuiten als een casus belli , in het pan-germanistische perspectief om alle bevolkingsgroepen van Germaanse afkomst, om dat gebied bij het Reich te annexeren en Noord-Italië militair binnen te vallen. ^[46]De Duce werd zelfs geraakt door het idee dat het beter was om van kant te wisselen en partij te kiezen voor de Anglo-Fransen. Op 30 september 1939, in feite, zinspelend op de schaarste aan brandstofreserves die nodig zijn voor de oorlog, merkte hij op dat het zonder deze voorraden niet mogelijk zou zijn geweest om "hetzij met groep A of met groep B" in te gaan, waarmee hij suggereert dat, althans in overeenstemming met de theorie sloot de Duce a priori een omkering van allianties niet uit. ^[47] Geschrokken door de situatie, wantrouwend jegens de Duitsers en bezorgd over hun mogelijke afdaling naar het schiereiland, beval Mussolini op 21 november de defensieve uitbreiding van de Vallo Alpino del Littorio , ook aan de grens met het Reich, ondanks de alliantie tussen Italië en Duitsland, waardoor deVallo Alpino in Zuid-Tirol . Het gebied, in recordtijd zwaar versterkt, kreeg toen door de lokale bevolking de bijnaam "Linea non mi fido", met een duidelijke ironische verwijzing naar de Siegfriedlinie . ^[48]

Het probleem van niet-strijdlust

De Duitse oorlogsvlag en de Italiaanse vlag wapperen samen

De resultaten van de Poolse campagne , gekenmerkt door een reeks indrukwekkende en razendsnelle overwinningen door de Duitsers, stonden in contrast met de toestand van de Italiaanse non-oorlogsvoering, wat impliciet de nadruk legde op het falen van het militaristische beleid dat Mussolini in zijn hele regering had gevoerd en het geven van de de onaanvaardbare indruk dat Italië internationaal gezien zou kunnen worden beschouwd als een zwak, irrelevant, secundair of laf land. ^[49]

De Duce was er in feite van overtuigd dat Italië, ondanks onze eigen militaire ontoereikendheid, niet van de oorlog had kunnen afzien. Volgens de zogenaamde Geheime Herinnering 328 van 31 maart 1940 ^{[N 1] [50]} zou Italië in feite niet strijdlustig kunnen blijven "zonder ontslag te nemen uit zijn rol, zonder diskwalificatie, zonder zichzelf te verlagen tot het niveau van een Zwitserland vermenigvuldigd met tien". Het probleem, volgens Mussolini, bestond er niet in te beslissen of het land zou deelnemen aan het conflict of niet, "omdat Italië niet anders kan dan de oorlog in te gaan, is het alleen een kwestie van weten wanneer en hoe: het is een kwestie van uitstel zo lang mogelijk, zo lang mogelijk, verenigbaar met eer en waardigheid, onze intrede in de oorlog ». ^[49]In dezelfde tekst kwam de Duce terug om na te denken over de wenselijkheid om het Pact of Steel aan de kaak te stellen en partij te kiezen voor Londen en als het wapens en bagage zou doorgeven aan de Frans-Britse, zou het de onmiddellijke oorlog met Duitsland niet vermijden ", overwegende een botsing met het Reich een rampzaliger eventualiteit dan een conflict met Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. ^[49]

Desondanks koesterde Mussolini zelf de nu vage hoop de situatie nog steeds terug te kunnen brengen in de loop van diplomatieke onderhandelingen, in de overtuiging dat een soort herhaling van de conferentie van München in 1938 mogelijk was . Enkele maanden bleef de Duce twijfelachtig tussen drie mogelijke alternatieven: ^[51] optreden als bemiddelaar in een onderhandelde verzoening tussen Duitsers en Anglo-Fransen, om van iedereen een soort beloning te krijgen, of het risico te nemen en samen met Duitsland ten oorlog te trekken (maar alleen wanneer dit laatste een stap zou zijn geweest) weg van de uiteindelijke overwinning), of voer een soort parallelle oorlogaan die van Duitsland, in volledige autonomie van Hitler en met beperkte en uitsluitend Italiaanse doelstellingen, die hem in staat zouden hebben gesteld om aan de tafel van de winnaars te zitten en wat winst te behalen met minimale inspanning, gedwongen om te nippen aan de weinige beschikbare middelen, ^[52] en zonder gezichtsverlies. ^[53]

Nadat hij de eerste hypothese had verworpen, omdat Hitlers verzoeken om onderhandelingen waren afgewezen, wendde Mussolini zich vervolgens tot de tweede en derde, in werkelijkheid nauw met elkaar verbonden, en deze overtuiging rijpte ten minste al op 3 januari 1940, toen hij een brief aan de Führer schreef om hem te informeren dat Italië aan het conflict zou deelnemen, maar alleen op het moment dat het het gunstigst achtte: ^[54] niet te vroeg om een ​​uitputtende oorlog te voorkomen, en niet te laat om het voor elkaar te krijgen. ^[55]In dezelfde brief toonde Mussolini echter, ondanks zijn toezegging om oorlog te voeren, opnieuw zijn aarzeling en sprak hij Hitler tegen om een ​​vreedzame regeling met Parijs en Londen te vinden, omdat "hij niet zeker weet of hij in staat zal zijn de Frans-Engelse bondgenoten zonder opofferingen die niet in verhouding staan ​​tot de doelstellingen ». ^[56] Op 10 maart 1940, na een ontmoeting met de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Ribbentrop , bevestigde de Duce deze lijn, zoals blijkt uit de inhoud van een telefoongesprek dat hij had met Claretta Petacci onderschept door de stenografen van de Special Reserved Service. ^[N-2]In het telefoongesprek sprak Mussolini over de mogelijke deelname van Italië aan de oorlog als een onvermijdelijk feit, zonder echter te specificeren hoe en wanneer. ^[57]

Twijfels over wat te doen

Mussolini en Hitler in 1940

Op 18 maart ontmoetten Mussolini en Hitler elkaar voor een interview bij de Brennerpas . Volgens Galeazzo Ciano was het doel van de Duce om de Führer ervan te weerhouden een landoffensief tegen West-Europa te beginnen. ^[58] De ontmoeting daarentegen eindigde in een zeer lange monoloog van de Duitse bondskanselier, waarbij de Duce amper in staat was zijn mond open te doen. Tussen maart en april voerde Hitler zijn psychologische druk op Mussolini op, terwijl het anti-Duitse front in een hechte opeenvolging van Germaanse overwinningen leek in te storten. De strijdkrachten van het Reich, die de effectieve Blitzkrieg -tactiek implementeerden , overweldigden Denemarken (9 april), Noorwegen(9 april-10 juni), Nederland (10-17 mei), Luxemburg (10 mei), België (10-28 mei) en begonnen de aanval op Frankrijk . Volgens generaal Paolo Puntoni voorzagen de Italiaanse militaire leiders de "liquidatie van Frankrijk in juni en Engeland in juli". De oogverblindende Duitse overwinningen, gecombineerd met de late en ineffectieve reacties van de Britten en Fransen, ^[59]zorgde ervoor dat de Italianen met ingehouden adem bleven, allen min of meer beseffend dat het lot van Europa en Italië zou afhangen van het conflict, en veroorzaakte in Mussolini een reeks tegenstrijdige reacties die, "met de typische ups en downs van zijn karakter", ze bleef overlappen, waardoor hij niet in staat was een beslissing te nemen waarvan hij wist dat hij die moest nemen, maar waaraan hij probeerde te ontsnappen. ^[60] Aan degenen die hem om een ​​mening vroegen over de mogelijkheid dat Italië buiten het conflict zou blijven, antwoordde Mussolini, verwijzend naar de Duitse aanval die in die maanden aan de gang was, dat "als de Britten en Fransen de slag tegenhouden, zij zal ons niet één keer, maar twintig keer laten betalen, Ethiopië , Spanje en Albanië zullen ons alles met rente terugbetalen ».^[61]

Op 28 april stuurde paus Pius XII een bericht naar de hertog om hem te overtuigen zich buiten het conflict te houden. Galeazzo Ciano, verwijzend naar het bericht, noteerde in zijn dagboek dat: «Mussolini's ontvangst koud, sceptisch, sarcastisch was». ^[62] Op 6 mei adviseerde koning Vittorio Emanuele III , verwijzend naar de "nog steeds zeer zwakke militaire machine", om niet aan de oorlog deel te nemen en adviseerde de Duce om zo lang mogelijk in een positie van niet-strijdlust te blijven. ^[63]Tegelijkertijd deed de Europese diplomatie er alles aan om te voorkomen dat Mussolini naast Duitsland het veld betrad: hoewel Italië niet voorbereid was, riskeerde zijn bijdrage beslissend te zijn in het buigen van het Franse verzet en had hij ook voor het Verenigd Koninkrijk grote moeilijkheden kunnen veroorzaken . Op 14 mei stuurde de president van de Verenigde Staten van Amerika , Franklin Delano Roosevelt , op Frans aandringen een verzoenend bericht naar de Duce, de vierde sinds januari, om hem ervan te weerhouden de oorlog in te gaan. Twee dagen later ook de Britse premier Winston Churchillhij volgde zijn voorbeeld, maar met een meer compromisloze boodschap, waarin hij waarschuwde dat het VK de strijd niet zou schuwen, ongeacht de uitkomst van de strijd op het continent. Op 26 mei werd een vijfde bericht van Roosevelt aan de Duce gestuurd. ^[64]

Alle antwoorden van Mussolini bevestigden dat hij trouw wilde blijven aan het bondgenootschap met Duitsland en de 'ereverplichtingen' die het met zich meebracht, maar privé had hij nog geen zekerheid over wat hij moest doen. ^[65] Terwijl hij constant over oorlog sprak met Galeazzo Ciano en zijn andere medewerkers, ^[66] en diep onder de indruk was van de Duitse successen, in ieder geval tot 27-28 mei (als we een plotselinge bijeenroeping van de drie militaire ondersecretarissen in de ochtend uitsluiten van 10 mei) lijkt het aantal gesprekken met de hoofden van de strijdkrachten niet te zijn toegenomen en wijst niets op een interventie op korte termijn. ^[67]

Terwijl de Fransen een langzame opmars van Duitse infanterie door België verwachtten , of hoogstens een onwaarschijnlijke frontale aanval op de versterkingen van de Maginotlinie , trokken zo'n 2.500 Duitse tanks bliksemsnel Frankrijk binnen na bliksemsnel door het bos van de Ardennen , een heuvelachtig gebied dat wordt gekenmerkt door diepe valleien en dichte struiken die Parijs tot op dat moment totaal ongeschikt achtte om door tanks te worden doorkruist. De verrassing van zo'n briljante tactische actie werd gevolgd door de snelle en totale ineenstorting van de Franse strijdkrachten, die aanleiding gaf tot de overtuiging bij de Italiaanse militaire leiders dat het Verenigd Koninkrijkdat hij een Duitse aanval niet alleen het hoofd had kunnen bieden en dat hij gedwongen zou zijn geweest om in het reine te komen met Berlijn en dat de Verenigde Staten noch de wil noch de tijd zouden hebben om rechtstreeks in het conflict aan te gaan, aangezien ze niet eens hadden om Frankrijk te redden en het te gebruiken als bruggenhoofd op het Europese continent. ^[68] Bovendien was de meerderheid van de Amerikaanse publieke opinie tegen de oorlog en Franklin Delano Roosevelt , die campagne voerde voor de presidentsverkiezingen van 1940 , kon niet nalaten hiermee rekening te houden. ^[69]

De directeur van de OVRA , Guido Leto , zorgde voor het verzamelen van indiscreties, vertrouwelijke informatie en het aftappen van telefoons om de gevoelens van de Italianen ten opzichte van de oorlog te peilen, om een ​​zo dicht mogelijke dwarsdoorsnede te creëren die aan de werkelijkheid kon worden voorgelegd. de Duce, die een volledig beeld van de situatie vroeg. ^[70]Volgens deze rapporten "signaleerden onze informanten, eerst sporadisch, daarna met grotere frequentie en amplitude, een staat van angst - die zich snel verspreidde - dat Duitsland op het punt stond het verschrikkelijke spel zeer briljant en op eigen kracht af te sluiten. en dat bijgevolg wij - hoewel ideologisch bondgenoten - geen enkel voordeel zouden hebben gehad van wat het had getrokken uit onze nationale aspiraties. Dat we vanwege onze voorzichtigheid - waarvoor de verantwoordelijkheid aan Mussolini was toegeschreven - misschien ook door de Duitser zouden zijn gestraft en dat het daarom, als het nog op tijd was, nodig was om door te gaan en onmiddellijk de oorlog in te gaan » . ^[71]Leto voegde er bovendien aan toe dat "zeer weinig stemmen, en zeker geen politici van de twee tegengestelde kanten en met zeer zwakke echo's in het land, opstonden om de verschrikkelijke onbekenden die de situatie met zich meebracht te vermanen". ^[71]

In dit klimaat was zelfs Mussolini er dan ook van overtuigd dat Italië "te laat kon komen", aangezien het een algemene mening was ^[72] dat het Verenigd Koninkrijk zijn dagen had geteld en dat het einde van de oorlog nu nabij was. ^[73] Het verzet van de koning en Pietro Badoglio , gemotiveerd door de onvoorbereidheid van het Koninklijk Leger en door een voorzichtig oordeel over de Duitse overwinningen in Frankrijk, had geen zin. ^[74] De soeverein benadrukte ook het belang dat een mogelijke gewapende interventie van de VS in het conflict zou kunnen hebben, wat een voorbode zou zijn van talrijke onbekenden. ^[75] De kroonprins Umberto di Savoia was van dezelfde mening. Galeazzo Ciano schreef in zijn dagboek: «Ik zie de prins van Piemonte. Hij is erg anti-Duits en is overtuigd van de noodzaak om neutraal te blijven. Sceptisch, indrukwekkend sceptisch over de feitelijke mogelijkheden van het leger in de huidige omstandigheden, die hij zielig vindt, van bewapening ». ^[76]

Volgens Mussolini waren de snelle Duitse overwinningen echter een voorbode van het naderende einde van de oorlog, waarvoor de feitelijke ontoereikendheid van de Italiaanse strijdkrachten nu een verwaarloosbaar belang kreeg. ^[77] Naast zijn angst dat Italië geen voordeel zou halen uit de toekomstige vredesconferentie als het conflict vóór onze interventie zou eindigen, ^[61] werd in Mussolini de overtuiging geboren dat hij "slechts een handvol doden" ^[78] nodig had om in staat om aan de tafel van de winnaars te zitten en recht te hebben op een deel van de winst, zonder dat een leger nodig is dat is voorbereid en adequaat is uitgerust in een oorlog die, volgens de publieke opinie in het late voorjaar van 1940, ^[59]het zou nog maar een paar weken duren en waarvan het lot al in het voordeel van Duitsland was geschreven. ^{[75] [79]}

De intrede van Italië in de oorlog

Laatste bemiddelingspogingen

Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt

Eind mei, in de tijd dat de Duitsers de slag van Duinkerke tegen de Engels-Fransen wonnen en de koning van België Leopold III de overgave van zijn land ondertekende, was de hertog ervan overtuigd dat het "meest gunstige moment" dat hij was geweest januari was aangebroken en had een beslissende wending in de richting van interventie: op de 26e ontving hij een brief van de Führer die hem aanspoorde om in te grijpen en tegelijkertijd een rapport dat naar Rome werd gestuurd door de Italiaanse ambassadeur in Berlijn Dino Alfieri , die was Bernardo Attolico opgevolgd tijdens een gesprek met Hermann Göring. Deze laatste had gesuggereerd dat Italië de oorlog zou ingaan toen de Duitsers "de Anglo-Frans-Belgische zak hadden geliquideerd", een situatie die zich precies in die tijd afspeelde. Beide maakten een sterke indruk op de dictator, zozeer zelfs dat Ciano in zijn dagboek noteerde dat Mussolini "van plan is een brief aan Hitler te schrijven waarin hij zijn interventie voor het tweede decennium van juni aankondigt". Elke week, geconfronteerd met de omvang van de Duitse overwinning, zou de beslissende kunnen zijn voor het einde van de oorlog en Italië kon volgens Mussolini niet ongewapend worden gevonden. ^[80]

Op dezelfde dag had de Britse premier Winston Churchill , in een uiterste poging om de Italiaanse deelname aan het conflict af te wenden , in overleg met zijn Franse ambtgenoot Paul Reynaud het ontwerp van een overeenkomst naar de president van de Verenigde Staten, Franklin Delano Roosevelt , gestuurd. , die deze vervolgens aan de Duce zou moeten doorgeven. Volgens dit document, bewaard in het Nationaal Archief van Londen onder de naam Suggested Approach to Signor Mussolini , veronderstelden het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de uiteindelijke overwinning van Duitsland en vroegen Mussolini om Hitlers toekomstige verzoeken te matigen. ^[81]Concreet beloofden Londen en Parijs volgens deze voorgestelde overeenkomst geen onderhandelingen met Hitler te openen als deze de Duce, ondanks het gebrek aan deelname van Italië aan het conflict, niet zou toelaten tot de toekomstige vredesconferentie in dezelfde positie als die van de strijdende partijen. . ^[81]

Bovendien hebben Churchill en Reynaud zich ertoe verbonden de Italiaanse aanspraken aan het einde van de oorlog (die destijds voornamelijk bestonden uit de internationalisering van Gibraltar , de Italiaanse deelname aan de controle over het Suezkanaal en in territoriale acquisities in het Frans ) niet te belemmeren. Afrika ). ^[81] Mussolini had in ruil daarvoor echter moeten garanderen dat hij later zijn eigen eisen niet zou verhogen, Londen en Parijs moeten beschermen door de aanspraken van Hitler de winnaar in te dammen, de niet-oorlogsvoering moeten intrekken en neutraliteit hebben verklaardItaliaans en had deze neutraliteit gedurende de gehele duur van het conflict moeten handhaven. Roosevelt stond persoonlijk in voor de toekomstige naleving van deze overeenkomst. ^[82] Op 27 mei bracht de ambassadeur van de Verenigde Staten in Rome , William Phillips, Galeazzo Ciano de brief, gericht aan Mussolini, met de tekst van de overeenkomst. ^[83] Op dezelfde dag liet de regering van Parijs, om het voorstel van Roosevelt nog aantrekkelijker te maken, via de Franse ambassadeur in Italië André François-Poncet de hertog weten dat hij beschikbaar was om te onderhandelen "over Tunesië en misschien ook over Algerije". ^[81]

Volgens historicus Ciro Paoletti beloofde Roosevelt een onzekere en verre toekomst. Zou hij het kunnen houden? Wat als hij tegen die tijd geen president meer was? Italië had in het verleden, in 1915 en in de volgende jaren, al enkele opmerkelijke beloften gehad, die in 1919 in Versailles niet werden nagekomen, hoe konden ze worden vertrouwd? Mussolini moest kiezen tussen de beloften op lange termijn, die bovendien werden gedaan door een president die zich binnen zes maanden herkiesbaar zou stellen, en de nabije, concrete mogelijkheden die geboden werden door een instortend Frankrijk, door een uitgeput Engeland en door de angst voor wat een triomfantelijk Duitsland hem zou kunnen aandoen onmiddellijk na de nu zekere overwinning in Frankrijk - en lang voor enige Amerikaanse interventie. ^[82] Volgens historici Emilio Gin edEugenio Di Rienzo , bovendien zou de Duce nooit hebben aanvaard om aan de toekomstige tafel van vredesonderhandelingen te zitten, naast een triomfantelijke Hitler, alleen "op concessie" van de geallieerden, zonder te hebben gevochten, zoals zijn figuur in de internationale arena zou zijn zeer zwakke output en zijn gezag, vergeleken met dat van de Führer, zou volledig irrelevant zijn geweest. ^[81] Galeazzo Ciano meldde in zijn dagboek op 27 mei dat Mussolini "als hij vreedzaam ook had kunnen verdubbelen wat hij beweert, hij zou weigeren". ^[84] Het antwoord aan William Phillips was in feite negatief. ^[83]

De formele documenten en de openbare aankondiging

De menigte, verzameld voor het Palazzo Venezia, is getuige van de toespraak over de oorlogsverklaring van Italië aan Frankrijk en Groot-Brittannië

Op 28 mei deelde de Duce aan Pietro Badoglio het besluit mee om in te grijpen tegen Frankrijk en de volgende ochtend ontmoetten de vier leiders van de strijdkrachten, Badoglio en de drie stafchefs ( Rodolfo Graziani , Domenico Cavagnari en Francesco Pricolo ) elkaar in Palazzo Venezia . ): in een half uur was alles definitief. Mussolini deelde zijn besluit mee aan Alfieri ^[85] en maakte op 30 mei officieel aan Hitler bekend dat Italië op woensdag 5 juni aan de oorlog zou deelnemen. ^[86] Maanden eerder had de Duce in werkelijkheid de hypothese geopperd dat hij in het voorjaar van 1941 aan de oorlog zou deelnemen., een datum die toen naderde september 1940 na de Duitse verovering van Noorwegen en Denemarken en verder verkort na de invasie van Frankrijk, een feit dat een naderend einde van het conflict voorspelde. ^[55] Op 1 juni antwoordde de Führer met het verzoek de interventie een paar dagen uit te stellen om het Duitse leger niet te dwingen de plannen die in Frankrijk worden uitgevoerd, te wijzigen. ^[87] De Duce stemde toe, ook omdat het uitstel hem in staat stelde de laatste voorbereidingen af ​​te ronden. In een bericht van 2 juni deelde de Duitse ambassadeur in Rome Hans Georg von Mackensen Mussolini echter mee dat het verzoek om uitstel van de actie was ingetrokken en dat Duitsland een voorschot inderdaad op prijs zou hebben gesteld. ^[88]

De Duce vroeg via generaal Ubaldo Soddu Vittorio Emanuele III om het opperbevel over de strijdkrachten te krijgen die volgens het Statuut van Albertine in handen was van de soeverein. Volgens Galeazzo Ciano zou de koning veel weerstand hebben geboden en uiteindelijk een compromisformule zijn overeengekomen: het opperbevel zou bij Vittorio Emanuele III zijn gebleven, maar Mussolini zou het bij volmacht hebben beheerd. Op 6 juni flapte de Duce, ontevreden over deze oplossing en geïrriteerd door de verdediging van zijn wettelijke prerogatieven door de soeverein, eruit: "Aan het einde van de oorlog zal ik tegen Hitler zeggen dat hij zich moet ontdoen van al deze absurde anachronismen die monarchieën zijn." ^[89]Omdat hij wilde voorkomen dat hij op vrijdag 7 juni aan de oorlog zou deelnemen, een datum die bijgelovig als een slecht voorteken werd beschouwd ^[90] , werd het maandag 10 juni. Galeazzo Ciano liet de Franse ambassadeur André François-Poncet om 16.30 uur in Palazzo Chigi ontbieden en, volgens diplomatiek gebruik, hem de oorlogsverklaring voorlezen, waarvan de tekst luidde: "Zijne Majesteit de Koning en Keizer verklaart dat Italië zichzelf beschouwt in staat van oorlog met Frankrijk vanaf morgen 11 juni ». Diezelfde dag om 16.45 uur werd de Britse ambassadeur Percy Loraine ontvangen door Ciano, die luisterde naar het voorlezen van de tekst: "Zijne Majesteit de Koning en Keizer verklaart dat Italië zich vanaf morgen 11 juni in staat van oorlog met Groot-Brittannië acht". ^[91]

Beide ontmoetingen vonden, volgens de dagboeken van Galeazzo Ciano, plaats in een formele sfeer, maar wel in wederzijdse beleefdheid. De Franse ambassadeur zou hebben gezegd dat hij de oorlogsverklaring beschouwde als een steekpartij in een man die al ter plaatse was, maar dat hij een dergelijke situatie al twee jaar had verwacht, na de ondertekening van het staalpact tussen Italië en Duitsland, en die in ieder geval persoonlijke achting voor Ciano had en de Italianen niet als vijanden kon beschouwen. ^{[N 3] [92]} De Engelse ambassadeur daarentegen zou volgens Ciano onverstoorbaar aan de vergadering hebben deelgenomen en slechts beleefd hebben gevraagd of wat hij ontving als een waarschuwing of als een echte oorlogsverklaring moest worden beschouwd. ^[93]

Voorafgegaan door de plaatsvervangend secretaris van de Nationale Fascistische Partij Pietro Capoferri , die de menigte beval de Duce te begroeten, om 18.00 uur op dezelfde dag Mussolini, gekleed in het uniform van eerste ere-korporaal van de Vrijwillige Militie voor Nationale Veiligheid , voor de menigte die zich op Piazza Venezia had verzameld, kondigde ze aan, met een lange toespraak die ook via de radio werd uitgezonden in de belangrijkste Italiaanse steden, dat "het uur van onherroepelijke beslissingen" had geslagen en het Italiaanse volk op de hoogte bracht van de oorlogsverklaringen. ^[94]

Hieronder de opening en expliciet van de toespraak: «Vechters van land, zee, lucht. Zwarte hemden van de revolutie en de legioenen. Mannen en vrouwen van Italië, het rijk en het koninkrijk Albanië. Luister! Een uur, gemarkeerd door het lot, klopt in de lucht van ons vaderland. Het uur van onherroepelijke beslissingen. De oorlogsverklaring is al overhandigd aan de ambassadeurs van Groot-Brittannië en Frankrijk. [...] Het wachtwoord is slechts één, categorisch en bindend voor iedereen. Het vliegt al en verlicht harten van de Alpen naar de Indische Oceaan: win! En we zullen winnen, om eindelijk een lange periode van vrede met gerechtigheid te schenken aan Italië, Europa, de wereld. Italiaanse mensen! Ren naar de wapens en toon je vasthoudendheid, je moed, je moed! ».

De reacties van de publieke opinie

De eerste pagina van Il Popolo d'Italia van 11 juni 1940

Het nieuws werd met enthousiasme begroet door de Italiaanse industriële groepen, die het begin van het conflict zagen als een kans om de productie en verkoop van wapens en machines te vergroten, en door een groot deel van de fascistische leiders, ondanks de hoogste persoonlijkheden van het regime. had eerder scepsis geuit over de Italiaanse interventie en had de gedragslijn omarmd die Mussolini op 31 maart 1940 had uitgestippeld en die voorzag in zo laat mogelijk in de oorlog te treden om een ​​lang en ondraaglijk conflict voor het land te voorkomen. Hoe dan ook, onder de persoonlijkheden die twijfels hadden geuit - zo niet echte vijandige houdingen - over de Italiaanse militaire interventie,

De Italiaanse pers, geconditioneerd door censuur en controle opgelegd door het fascistische regime, bracht het nieuws met grote nadruk, gebruikmakend van koppen die enthousiast gebruik maakten van citaten uit de toespraak en toonden volledige naleving van de genomen beslissingen: ^[96]

De enige kritische stem die opkwam, afgezien van de clandestiene kranten, was die van L'Osservatore Romano : "En de Duce (verblind) stapte in de rijdende trein." Deze titel werd met grote teleurstelling ontvangen door de Italiaanse leiders, zozeer zelfs dat Roberto Farinacci , secretaris van de fascistische partij, in een commentaar aan de pers verklaarde: "De kerk is de constante vijand van Italië geweest". ^[96]

Het hoofd van de OVRA , Guido Leto , nam nota van de reactie van de Italiaanse publieke opinie en meldde het volgende: "Net als in augustus 1939 ontdekte en rapporteerde de politie de bijna unaniem afwijkende mening van het land over een oorlogsavontuur, dus in het voorjaar van 1939 In 1940 betekende het de omverwerping van de publieke opinie, veroorzaakt door een obsessieve angst om te laat te komen. En in de eerste en tweede keer werkte het als een thermometer: het bepaalde niet, beïnvloedde en veranderde ook niet de temperatuur van het land, maar mat het gewoon ». ^[71]Hitler, die kennis had genomen van de openbare aankondiging, stuurde onmiddellijk twee telegrammen van solidariteit en dank, één gericht aan Mussolini en één aan Vittorio Emanuele III, ook al sprak hij privé zijn teleurstelling uit over de keuzes van de Duce, aangezien hij liever had gezien dat Italië viel onverwacht Malta en andere belangrijke Britse strategische posities aan in plaats van de oorlog te verklaren aan een reeds verslagen Frankrijk. ^{[N4] [95]}

Internationaal werd de Italiaanse interventie tegen Frankrijk gezien als een laf gebaar, als een steek in de rug, ^[97] aangezien het Franse leger al op de knieën was gebracht door de Duitsers en zijn opperbevelhebber, generaal Maxime Weygand , dat al had gedaan. de commandanten van de overlevende troepen het bevel gegeven zich terug te trekken om zoveel mogelijk eenheden te redden. ^[98] Churchills oordeel over de toetreding van Italië tot de oorlog en over Mussolini's werk werd toevertrouwd aan de opmerking die hij maakte op Radio London : ^[99]«Dit is de tragedie van de Italiaanse geschiedenis. En dit is de crimineel die deze daden van waanzin en schaamte heeft geweven ». Toen hij werd bereikt door het nieuws van de Italiaanse interventie tegen een verslagen vijand, bracht de president van de Verenigde Staten, Franklin Delano Roosevelt , een harde radioverklaring uit in Charlottesville : ^[100] "Op deze 10 juni zonk de hand die de dolk vasthield hem in de rug van zijn buurman ».

oorlogsplannen

De intrede in de oorlog was het belangrijkste nieuws in alle Italiaanse kranten van 11 juni 1940

De Italiaanse oorlogsvoorbereidingen waren in februari 1940 door de Generale Staf van het leger uitgestippeld en voorzagen in een strikt defensief optreden in de westelijke Alpen en mogelijke offensieve acties (alleen onder gunstige voorwaarden te starten) in Joegoslavië , Egypte , Frans -Somalië en Brits-Somalië . Dit waren algemene aanwijzingen voor de ontwrichting van de beschikbare troepen, geen operationele plannen, waarvoor de Duce de volledige vrijheid van improvisatie werd overgelaten. ^[101]De militaire leiders erkenden de ontoereikendheid van het land om een ​​oorlog het hoofd te bieden, maar namen tegelijkertijd geen standpunt in vóór de interventie, en bevestigden opnieuw hun totale vertrouwen in Mussolini. ^[102] De aanpak van de Duce van het conflict dat Italië net was begonnen, kreeg gestalte in min of meer fragmentarische richtlijnen, die hij aan de militaire leiders richtte: verzoeken werden geformuleerd voor operaties in de meest uiteenlopende theaters, nooit omgezet in precieze keuzes en concrete plannen. In deze context ontbraken een alomvattende en verreikende strategie, echte doelstellingen en een rationele organisatie van de oorlog. ^[102]

Dit werd meteen duidelijk toen de generale staf op 7 juni meedeelde dat: "Als bevestiging van wat werd meegedeeld in de vergadering van de chefs van staven op de 5e dag, herhaal ik dat het precieze idee van de Duce is als volgt: absoluut defensieve houding tegenover Frankrijk, zowel te land als in de lucht. Op zee: als je Franse troepen ontmoet die gemengd zijn met Engelse troepen, beschouw dan alle vijandelijke troepen als aangevallen; als je alleen Franse troepen ontmoet, neem dan de norm van hun gedrag en wees niet de eerste die aanvalt, tenzij dit je in ongunstige omstandigheden brengt ». Op basis van dit bevel beval de Regia Aeronautica geen offensieve actie uit te voeren, maar alleen luchtverkenningen uit te voeren terwijl ze op het nationale grondgebied bleven, ^[103] en hetzelfde deed deRoyal Army en Royal Navy , die niet van plan waren de nationale wateren te verlaten, behalve de controle over het Siciliaanse kanaal , maar zonder de communicatie met Libië te garanderen. ^[104]

Zoals aangekondigd in de correspondentie met de Duitse regering ^[105] begonnen de Italiaanse troepen vanaf 11 juni met militaire operaties aan de Franse grens met het oog op de geplande bezetting van de westelijke Alpen en voerden ze luchtbombardementen uit, van puur demonstratieve aard, op Porto Soedan , Aden en op de Britse marinebasis in Malta. Het opperbevel van de operaties werd toevertrouwd aan generaal Rodolfo Graziani , een officier die expert was in koloniale oorlogen tegen in aantal en middelen inferieure vijanden, die nooit het bevel had gevoerd aan een Europees front ^[106] en die niet bekend was met de westelijke grens. ^[107]

De Italiaanse militaire leiders, gedwongen om de weinige beschikbare middelen te benutten, besloten de troepen alleen in samenwerking met de bewegingen van de Duitsers te verplaatsen: ^[108] de agressie tegen Frankrijk vond in feite pas plaats toen Duitsland het al praktisch had verslagen, en toen was het was een periode van Italiaanse inactiviteit op hetzelfde moment als de Duitse inactiviteit in de zomer van 1940, waarna de Italiaanse acties werden hervat toen Duitsland de aanval op het Verenigd Koninkrijk begon te plannen . Volgens de historicus Ciro Paoletti: «Iedere keer dat de Duitsers in beweging kwamen, kon het beslissend zijn voor het zegevierende einde van het conflict; en Italië moest het druk genoeg vinden om dat zelfs te zeggen^[109] De houding van Italië, dat "de oorlog inging zonder te worden aangevallen" en niet wist waar aan te vallen, ^[110] en dat "de troepen concentreerde aan de Franse grens omdat het geen andere doelen had", ^[110] werd samengevat door de generaal Quirino Armellini met de stelregel: "Laten we in de tussentijd ten oorlog trekken, dan zien we wel." ^[111]

Opmerking

Opmerkingen bij de tekst

bronnen

Bibliografie

• Giacomo Acerbo, Tussen twee vuurpelotons , Rocca San Casciano, Cappelli, 1968, ISBN bestaat niet.
• Ugoberto Alfassio Grimaldi en Gherardo Bozzetti, tien juni 1940. De dag van de waanzin , Rome-Bari, Laterza, 1974, ISBN bestaat niet.
• Pietro Badoglio, Italië in de Tweede Wereldoorlog , Milaan, Mondadori, 1946, ISBN bestaat niet.
• Alessandro Bernasconi en Giovanni Muran, De vestingwerken van de Vallo Alpino Littorio in Alto Adige , Trento, Temi, 1999, ISBN  88-85114-18-0 .
• Giorgio Bocca, Geschiedenis van Italië in de fascistische oorlog 1940-1943 , Milaan, Mondadori, 1996, ISBN  88-04-41214-3 .
• Giuseppe Bottai, Diary 1935-1944 , uitgegeven door Giordano Bruno Guerri, Milaan, Rizzoli, 1982, ISBN bestaat niet.
• Giorgio Candeloro, Geschiedenis van het moderne Italië, Volume 10 , Milaan, Feltrinelli, 1990, ISBN  978-88-07-80805-0 .
• Galeazzo Ciano, Europa op weg naar een catastrofe. Het buitenlands beleid van het fascistische Italië 1936-1942 , Verona, Mondadori, 1948, ISBN bestaat niet.
• Galeazzo Ciano, dagboek. 1937-1943 , uitgegeven door Renzo De Felice, Milaan, Rizzoli, 1990, ISBN  978-88-17-11534-6 .
• Enzo Collotti en Enrica Collotti Pischel, Hedendaagse geschiedenis door documenten , Bologna, Zanichelli, 1974, ISBN bestaat niet.
• Staff Corps, War Bulletins: 12 juni XVIII-11 juni XIX , Rome, R. Army Generale Staf, Propaganda Office, 1941, ISBN bestaat niet.
• Staff Corps, Notulen van de vergaderingen gehouden door de Chief of SM General, Deel I, 1939-40 , Rome, Army Staff, Historical Office, 1983, ISBN non-existent.
• Enrica Costa Bona, Van oorlog naar vrede: Italië-Frankrijk 1940-1947 , Milaan, Franco Angeli, 1995, ISBN  88-204-9346-2 .
• Renzo De Felice, Mussolini de Duce. Deel II - De totalitaire staat (1936-1940) , Milaan, Einaudi, 2008, ISBN  978-88-06-19568-7 .
• Luis de la Sierra, Zeeoorlog in de Middellandse Zee (1940-1943) , Milaan, Mursia, 1987, SBN  IT \ ICCU \ RAV \ 0020713 .
• Sergio De Santis, Spionage in de Tweede Wereldoorlog , Florence, Giunti Editore, 1991, ISBN  978-88-09-01963-8 .
• Emilio Faldella, Italië en de Tweede Wereldoorlog , Bologna, Cappelli Editore, 1965, ISBN bestaat niet.
• Frédéric Le Moal, De perceptie van de Italiaanse dreiging aan de Quai d'Orsay in de sluier van de Tweede Wereldoorlog , toespraak op de «Journées d'études France et Italie en guerre (1940-1944). Bilan historiographique et enjeux mémoriels », Rome, Ecole Française, 7 juni 2012.
• Aurelio Lepre, Mussolini de Italiaan. De Duce in mythe en in werkelijkheid , Milaan, Arnoldo Mondadori, 1995, ISBN  978-88-04-41830-6 .
• Guido Leto, OVRA-Fascisme en antifascisme , Rocca San Casciano, Cappelli, 1951, ISBN bestaat niet.
• Ciro Paoletti, From non-belligerence to parallel war , Rome, Italian Commission of Military History, 2014, ISBN bestaat niet.
• Rosaria Quartararo, Rome tussen Londen en Berlijn - Fascistisch buitenlands beleid van 1930 tot 1940 , Rome, Bonacci Editore, 1980, ISBN bestaat niet.
• Giorgio Rochat, De Italiaanse oorlogen 1935-1943 , Milaan, Einaudi, 2008, ISBN  978-88-06-19168-9 .
• Max Schiavon, De perceptie van de Italiaanse dreiging par l'État-Major français à la veille de la Second World Wars , toespraak op de «Journées d'études France et Italie en guerre (1940-1944). Bilan historiographique et enjeux mémoriels », Rome, Ecole Française, 7 juni 2012.
• Gigi Speroni, Umberto II. Het geheime drama van de laatste koning , Milaan, Bompiani, 2004, ISBN  88-452-1360-9 .

Gerelateerde items

• Slag om de westelijke Alpen
• Molybdeen lijst
• Italiaanse bezetting van Zuid-Frankrijk
• Geschiedenis van het Koninkrijk Italië (1861-1946)
• Italië in de Tweede Wereldoorlog

Andere projecten

• Wikisource bevat de volledige tekst van de correspondentie uit 1940 tussen Hitler en Mussolini

• Wikisource bevat de volledige tekst van de oorlogsverklaring van Italië aan Groot-Brittannië en Frankrijk

Externe links

• Nationaal Instituut voor Licht. De oorlogsverklaring aan Frankrijk en Groot-Brittannië: de toespraak van Mussolini op patrimonio.archivioluce.com . Ontvangen 3 februari 2019 .

Oorlogsportaal	Italië portaal
Portaal uit de Tweede Wereldoorlog	Geschiedenisportaal